Adam Mickiewicz 1798 – 1855 Polen/Litauen
Mickiewicz (original)	Übertragungen von:
Sonety Krymskie	Krim-Sonette
I - Stepy Akermańskie Wpłynąłem na suchego przestwór oceanu, Wóz nurza się w zieloność i jak łódka brodzi; Śród fali łąk szumiących, śród kwiatów powodzi, Omijam koralowe ostrowy burzanu. Już mrok zapada, nigdzie drogi ni kurhanu, Patrzę w niebo, gwiazd szukam, przewodniczek łodzi; Tam z dala błyszczy obłok? tam jutrzeńka wschodzi? To błyszczy Dniestr, to wzeszła lampa Akermanu. Stójmy! - jak cicho! - słyszę ciągnące żurawie, Których by nie dościgły źrenice sokoła; Słyszę, kędy się motyl kołysa na trawie, Kędy wąż śliską piersią dotyka się zioła. W takiej ciszy! - tak ucho natężam ciekawie, Że słyszałbym głos z Litwy. - jedźmy, nikt nie woła.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
II - Cisza morska Na wysokości Tarkankut Już wstążkę pawilonu wiatr zaledwie muśnie, Cichymi gra piersiami rozjaśniona woda; Jak marząca o szczęściu narzeczona młoda Zbudzi się, aby westchnąć, i wnet znowu uśnie. Żagle, na kształt chorągwi gdy wojnę skończono, Drzemią na masztach nagich; okręt lekkim ruchem Kołysa się, jak gdyby przykuty łańcuchem; Majtek wytchnął, podróżne rozśmiało się grono. O morze! pośród twoich wesołych żyjątek Jest polip, co śpi na dnie, gdy się niebo chmurzy, A na ciszę długimi wywija ramiony. O myśli! w twojej głębi jest hydra pamiątek, Co śpi wpośród złych losów i namiętnej burzy; A gdy serce spokojne, zatapia w nim szpony.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
III - Żegluga Szum większy, gęściej morskie snują się straszydła, Majtek wbiegł na drabinę, gotujcie się, dzieci! Wbiegł, rozciągnął się, zawisł w niewidzialnej sieci, Jak pająk czatujący na skinienie sidła. Wiatr! - wiatr! - dąsa się okręt, zrywa się z wędzidła, Przewala się, nurkuje w pienistej zamieci, Wznosi kark, zdeptał fale i skróś niebios leci, Obłoki czołem sieka, wiatr chwyta pod skrzydła. I mój duch masztu lotem buja śród odmętu, Wzdyma się wyobraźnia jak warkocz tych żagli, Mimowolny krzyk łączę z wesołym orszakiem; Wyciągam ręce, padam na piersi okrętu, Zdaje się, że pierś moja do pędu go nagli: Lekko mi! rzeźwo! lubo! wiem, co to być ptakiem.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
IV – Burza Zdarto żagle, ster prysnął, ryk wód, szum zawiei, Głosy trwożnej gromady, pomp złowieszcze jęki, Ostatnie liny majtkom wyrwały się z ręki, Słońce krwawo zachodzi, z nim reszta nadziei. Wicher z tryumfem zawył, a na mokre góry, Wznoszące się piętrami z morskiego odmętu, Wstąpił jenijusz śmierci i szedł do okrętu, Jak żołnierz szturmujący w połamane mury. Ci leżą na pół martwi, ów załamał dłonie, Ten w objęcia przyjaciół żegnając się pada, Ci modlą się przed śmiercią, aby śmierć odegnać. Jeden podróżny siedział w milczeniu na stronie I pomyślił: szczęśliwy, kto siły postrada, Albo modlić się umie, lub ma się z kim żegnać.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
V - Widok gór ze stepów Kozłowa Pielgrzym i Mirza        Pielgrzym Tam? czy Allah postawił ścianą morze lodu? Czy aniołom tron odlał z zamrożonej chmury? Czy Diwy z ćwierci lądu dźwignęli te mury, Aby gwiazd karawanę nie puszczać ze wschodu? Na szczycie jaka łuna! pożar Carogrodu! Czy Allah, gdy noc chylat rozciągnęła bury, Dla światów żeglujących po morzu natury Tę latarnię zawiesił śród niebios obwodu?        Mirza Tam? - byłem; zima siedzi, tam dzioby potoków I gardła rzek widziałem pijące z jej gniazda. Tchnąłem, z ust mych śnieg leciał; pomykałem kroków, Gdzie orły dróg nie wiedzą, kończy się chmur jazda, Minąłem grom drzemiący w kolebce z obłoków, Aż tam, gdzie nad mój turban była tylko gwiazda. To Czatyrdah!        Pielgrzym                                     Aa!!	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
VI – Bakczysaraj Jeszcze wielka, już pusta Girajów dziedzina! Zmiatane czołem baszów ganki i przedsienia, Sofy, trony potęgi, miłości schronienia Przeskakuje szrańcza, obwija gadzina. Skróś okien różnofarbnych powoju roślina, Wdzierając się na głuche ściany i sklepienia, Zajmuje dzieło ludzi w imię przyrodzenia I pisze Balsazara głoskami "RUINA". W środku sali wycięte z marmuru naczynie; To fontanna haremu, dotąd stoi cało I perłowe łzy sącząc woła przez pustynie: "Gdzież jesteś, o miłości, potęgo i chwało? Wy macie trwać na wieki, Źródło szybko płynie, O hańbo! wyście przeszły, a żródło zostało".	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
VII - Bakczysaraj w nocy Rozchodzą się z dżamidów pobożni mieszkańce, Odgłos izanu w cichym gubi się wieczorze, Zawstydziło się licem rubinowym zorze, Srebrny król nocy dąży spocząć przy kochance. Błyszczą w haremie niebios wieczne gwiazd kagańce, Śród nich po safirowym żegluje przestworze Jeden obłok, jak senny łabędź na jeziorze, Pierś ma białą, a złotem malowane krańce. Tu cień pada z menaru i wierzchu cyprysa, Dalej czernią się kołem olbrzymy granitu, Jak szatany siedzące w dywanie Eblisa Pod namiotem ciemności; niekiedy z ich szczytu Budzi się błyskawica i pędem farysa Przelatuje milczące pustynie błekitu.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
VIII - Grób Potockiej W kraju wiosny, pomiędzy rozkosznymi sady, Uwiędłaś, młoda różo! bo przeszłości chwile, Ulatując od ciebie jak złote motyle, Rzuciły w głębi serca pamiątek owady. Tam na północ ku Polsce świecą gwiazd gromady, Dlaczegoż na tej drodze błyszczy się ich tyle? Czy wzrok twój ognia pełen, nim zgasnął w mogile, Tam wiecznie lecąc jasne powypalał ślady? Polko! - i ja dni skończę w samotnej żałobie; Tu niech mi garstkę ziemi dłoń przyjazna rzuci. Podróżni często przy twym rozmawiają grobie, I mnie wtenczas dźwięk mowy rodzinnej ocuci; I wieszcz, samotną piosnkę dumając o tobie, Ujrzy bliską mogiłę i dla mnie zanuci.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
IX - Mogiły Haremu Mirza do Pielgrzyma Tu z winnicy miłości niedojrzałe grona Wzięto na stół Allacha; tu perełki wschodu, Z morza uciech i szczęścia, porwała za młodu Truna, koncha wieczności, do mrocznego łona. Skryła je niepamięci i czasu zasłona, Nad nimi turban zimny błyszczy śród ogrodu, Jak buńczuk wojska cieniów, i ledwie u spodu Zostały dłonią giaura wyryte imiona. O wy, róże edeńskie! u czystości stoku Odkwitnęły dni wasze pod wstydu liściami, Na wieki zatajone niewiernemu oku. Teraz grób wasz spójrzenie cudzoziemca plami, Pozwalam mu, - darujesz, o wielki Proroku! On jeden z czudzoziemców poglądał ze łzami.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
X - Bajdary Wypuszczam na wiatr konia i nie szczędzę razów; Lasy, doliny, głazy, w kolei, w natłoku U nóg mych płyną, giną jak fale potoku; Chcę odurzyć się, upić tym wirem obrazów. A gdy spieniony rumak nie słucha rozkazów, Gdy świat kolory traci pod całunem mroku, Jak w rozbitym zwierciedle, tak w mym spiekłym oku Snują się mary lasów i dolin, i głazów. Ziemia śpi, mnie snu nie ma; skaczę w morskie łona, Czarny, wydęty bałwan z hukiem na brzeg dąży, Schylam ku niemu czoło, wyciagam ramiona, Pęka nad głową fala, chaos mię okrąży; Czekam, aż myśl, jak łódka wirami kręcona, Zbłąka sie i na chwilę w niepamięć pogrąży.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
XI - Ałuszta w dzień Już góra z piersi mgliste otrząsa chylaty, Rannym szumi namazem niwa złotokłosa, Kłania się las i sypie z majowego włosa, Jak z różańca chalifów, rubin i granaty. Łąka w kwiatach, nad łąką latające kwiaty, Motyle różnofarbne, niby tęczy kosa, Baldakimem z brylantów okryły niebiosa; Dalej sarańcza ciągnie swój całun skrzydlaty. A kędy w wodach skała przegląda się łysa, Wre morze i odparte z nowym szumem pędzi; W jego szumach gra światło jak w oczach tygrysa, Sroższą zwiastując burzę dla ziemskiej krawędzi; A na głębinie fala lekko się kołysa I kąpią się w niej floty i stada łabędzi.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
XII - Ałuszta w nocy Rzeźwią się wiatry, dzienna wolnieje posucha, Na barki Czatyrdachu spada lampa światów, Rozbija się, rozlewa strumienie szkarłatów I gaśnie. Błędny pielgrzym ogląda się, słucha: Już góry poczerniały, w dolinach noc głucha, Źródła szemrzą jak przez sen na łożu z bławatów; Powietrze tchnące wonią, tą muzyką kwiatów, Mówi do serca głosem tajemnym dla ucha. Usypiam pod skrzydłami ciszy i ciemnoty; Wtem budzą mię rażące meteoru błyski, Niebo, ziemię i góry oblał potop złoty! Nocy wschodnia! ty na kształt wschodniej odaliski Pieszczotami usypiasz, a kiedym snu bliski, Ty iskrą oka znowu budzisz do pieszczoty.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
XIII - Czatyrdach        Mirza Drżąc muślemin całuje stopy twej opoki, Maszcie krymskiego statku, wieki Czatyrdachu! O minarecie świata! o gór padyszachu! Ty, nad skały poziomu uciekłszy w obłoki, Siedzisz sobie pod bramą niebios, jak wysoki Gabryjel pilnujący edeńskiego gmachu; Ciemny las twoim płaszczem, a janczary strachu Twój turban z chmur haftują błyskawic potoki. Nam czy slońce dopieka, czyli mgła ocienia, Czy sarańcza plon zetnie, czy giaur pali domy - Czatyrdachu, ty zawsze głuchy, nieruchomy, Między światem i niebem jak drogman stworzenia, Podesławszy pod nogi ziemie, ludzi, gromy, Słuchasz tylko, co mówi Bóg do przyrodzenia.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra B. K. Tragelehn ZaunköniG
XIV - Czatyrdach Pielgrzym U stóp moich kraina dostatków i krasy, Nad głową niebo jasne, obok piękne lice; Dlaczegoż stąd ucieka serce w okolice Dalekie, i - niestety! jeszcze dalsze czasy? Litwo! piały mi wdzięczniej twe szumiące lasy Niż słowiki Bajdaru, Salhiry dziewice; I weselszy deptałem twoje trzęsawice Niż rubinowe morwy, złote ananasy. Tak daleki! tak różna wabi mię ponęta! Dlaczegoż roztargniony wzdycham bez ustanku Do tej, którą kochałem w dni moich poranku? Ona w lubej dziedzinie, która mi odjęta, Gdzie jej wszystko o wiernym powiada kochanku; Depcąc świeże me ślady czyż o mnie pamięta?	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
XV - Droga nad przepaścią w Czufut-Kale Mirza i Pielgrzym        Mirza Zmów pacierz, opuść wodze, odwróć na bok lica, Tu jeździec końskim nogom swój rozum powierza; Dzielny koń! patrz, jak staje, głąb okiem rozmierza, Uklęka, brzeg wiszaru kopytem pochwyca, I zawisnął. - Tam nie patrz! tam spadła źrenica, Jak w studni Al-Kahiru, o dno nie uderza. I ręką tam nie wskazuj - nie masz u rąk pierza; I myśli tam nie puszczaj, bo myśl jak kotwica, Z łodzi drobnej ciśniona w niezmierność głębiny, Piorunem spadnie, morza do dna nie przewierci, I łódż z sobą przechyli w otchłanie chaosu.        Pielgrzym Mirzo, a ja spójrzałem! Przez świata szczeliny Tam widziałem - com widział, opowiem - po śmierci, Bo w żyjących języku nie ma na to głosu.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
XVI - Góra Kikineis        Mirza Spójrzyj w przepaść - niebiosa leżące na dole, To jest morze; - śród fali zda się, że ptak-góra, Piorunem zastrzelony, swe masztowe pióra Roztoczył kręgiem szerszym niż tęczy półkole, I wyspą śniegu nakrył błękitne wód pole. Ta wyspa żeglująca w otchłani - to chmura! Z jej piersi na pół świata spada noc ponura; Czy widzisz płomienistą wstążkę na jej czole? To jest piorun! - lecz stójmy, otchłanie pod nogą, Musim wąwóz przesadzić w całym konia pędzie; Ja skaczę, ty z gotowym biczem i ostrogą, Gdy zniknę z oczu, patrzaj w owe skał krawędzie: Jeśli tam pióro błyśnie, to mój kołpak będzie; Jeśli nie, już ludziom nie jechać tą drogą.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
XVII - Ruiny zamku w Bałakławie Te zamki, połamane zwaliska bez ładu, Zdobiły cię i strzegły, o niewdzięczny Krymie! Dzisiaj sterczą na górach jak czaszki olbrzymie, W nich gad mieszka lub człowiek podlejszy od gadu. Szczeblujmy na wieżycę! Szukam herbów śladu; Jest i napis, tu może bohatera imię, Co było wojsk postrachem, w zapomnieniu drzymie, Obwinione jak robak liściem winogradu. Tu Grek dłutował w murach ateńskie ozdoby, Stąd Italczyk Mongołom narzucał żelaza I mekkański przybylec nucił pieśń namaza. Dziś sępy czarnym skrzydłem oblatują groby; Jak w mieście, które całkiem wybije zaraza, Wiecznie z baszt powiewają chorągwie żałoby.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
XVIII - Ajudah Lubię poglądać wsparty na Judahu skale, Jak spienione bałwany to w czarne szeregi Scisnąwszy się buchają, to jak srebrne śniegi W milijonowych tęczach kołują wspaniale. Trącą się o mieliznę, rozbiją na fale, Jak wojsko wielorybów zalegając brzegi, Zdobędą ląd w tryumfie i na powrót, zbiegi, Miecą za sobą muszle, perły i korale. Podobnie na twe serce, o poeto młody! Namiętność często groŹne wzburza niepogody, Lecz gdy podniesiesz bardon, ona bez twej szkody Ucieka w zapomnienia pogrążyć się toni I nieśmiertelne pieśni za sobą uroni, Z których wieki uplotą ozdobę twych skroni.	Peter Cornelius Carl von Pentz Martin Remane Ernst Rutra ZaunköniG
Sonety Odeskie	Odessa-Sonette
Quand'era in parte altr'uom da quel, ch'io sono. PETRARCA I - DO LAURY Ledwiem ciebie zobaczy, jużem się zapłonił, W nieznanym oku dawnej znajomości pytał; I z twych jagód wzajemny rumieniec wykwitał Jak z róży, której piersi zaranek odsłonił. Ledwieś piosnkę zaczęła, jużem łzy uronił, "Twój głos wnikał do serca i za duszę chwytał; Zdało się, że ją anioł po imieniu witał I w zegar niebios chwilę zbawienia zadzwonił. O luba! niech twe oczy przyznać sił nie boją, Jeśli cię mym spójrzeniem jeśli głosem wzruszę; Nie dbam, że los i ludzie przeciwko nam stoją, Że uciekać i kochać bez nadziei muszę. Niech ślub ziemski innego darzy ręką twoją, Tylko wyznaj, że Bóg mi. poślubił twą duszę.	Peter Cornelius Heinz Czechowski Hans-Peter Hoelscher-Obermaier ZaunköniG
II Mówię z sobą, z drugimi plączę się w rozmowie, Serce bije gwałtownie, oddechem nie władnę, Iskry czuję w źrenicach, a na twarzy bladnę; Niejeden z obcych głośno pyta o me zdrowie Albo o mym rozumie cóś na ucho powie. Tak cały dzień przemęczę; gdy na łoże padnę W nadziei, że snem chwilę cierpieniom ukradnę, Serce ogniste mary zapala w mej głowie. Zrywam się, biegę, składam na pamięć wyrazy, Którymi mam złorzeczyć okrucieñstwu twemu, Składane, zapomniane po milijon razy. Ale gdy ciebie ujrzę, nie pojmuję, czemu Znowu jestem spokojny, zimniejszy nad głazy, Aby goreć na nowo - milczeć po dawnemu.	Peter Cornelius ZaunköniG
III Nieuczona twą postać, niewymyślne słowa, Ani lice, ni oko nad inne nie błyska, A każdy rad cię ujrzeć, rad posłyszeć z bliska; Choć w ubraniu pasterki, widno, żeś królowa. Wczora brzmiały i pieśni, i głośna rozmowa, Pytano się o twoich rówiennic nazwiska, Ten im pochwały sypie, inny żarty ciska; Ty weszłaś, - każdy święte milczenie zachowa. Tak śród uczty, gdy śpiewak do choru wyzywał, Gdy koła tańcujących wiły się po sali, Nagle staną i zmilkną; każdy zapytywał, Nikt nie wiedział, dlaczego w zadumieniu stali. "Ja wiem - rzecze poeta - anioł przelatywał". Uczcili wszyscy gościa, - nie wszyscy poznali.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius ZaunköniG
IV - WIDZENIE SIĘ W GAJU "Tyżeś to? i tak późno?" - "Błędną miałem drogę, Śród lasów, przy niepewnym księżyca promyku; Tęskniłaś? myślisz o mnie?" - "Luby niewdzięczniku Pytaj się, czy ja myśleć o czym innym mogę!" "Pozwól uścisnąć dłonie, ucałować nogę. Ty drżysz! czego?" - "Ja nie wiem; błądząc po gaiku Lękam się szmeru liścia, nocnych ptaków krzyku; Ach! musimy być winni, kiedy czujem trwogę". "Spójrzyj mi w oczy, w czoło; nigdy z takim czołem Nie idzie zbrodnia, trwoga nie patrzy tak śmiele. Przebóg! jesteśmyż winni, że siedzimy społem? "Wszak siedzę tak daleko, mówię tak niewiele, I zabawiam się z tobą, mój ziemski aniele! Jak gdybyœ już niebieskim stała się aniołem".	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Karl Dedecius ZaunköniG
V Potępi nas świętoszek, rozpustnik wyśmieje, Że chociaż samotnymi otoczeni ściany, Chociaż ona tak młoda, ja tak zakochany, Przecież ja oczy spuszczam, a ona łzy leje. Ja bronię się ponętom, ona i nadzieje Chce odstraszyć, co chwila brząkając kajdany, Którymi ręce związał nam los opłakany. Nie wiemy sami, co się w sercach naszych dzieje. Jestże to ból? lub rozkosz? Gdy czuję ściśnienia Twych dłoni, kiedy z ustek zachwycę płomienia, Luba! czyż mogę temu dać imię cierpienia? Ale kiedy się łzami nasze lica zroszą, Gdy się ostatki życia w westchnieniach unoszą, Luba! czyliż to mogę nazywać rozkoszą?	Peter Cornelius ZaunköniG
VI - RANEK I WIECZÓR Słońce błyszczy na wschodzie w chmur ognistych A na zachodzie księżyc blade lice mroczy, Róża za słońcem pączki rozwinione toczy, Fijołek klęczy zgięty pod kroplami ranku. Laura błysnęła w oknie, ukląkłem na ganku; Ona muskając sploty swych złotych warkoczy: "Czemu - rzekła - tak rano smutne macie oczy, I miesiąc, i fijołek, i ty, mój kochanku?" W wieczór przyszedłem nowym bawić się widokiem; Wraca księżyc, twarz jego pełna i rumiana, Fijołek podniósł listki otrzeźwione mrokiem. Znowu stanęła w oknie moja, ukochana, W piękniejszym jeszcze stroju i z weselszym okien Znowu u nóg jej klęczę - tak smutny jak z rana.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Heinz Czechowski ZaunköniG
VII - Z PETRARKI Senuccio i'vo'che sappi. Chcecie wiedzieć, co cierpię, rówiennicy moi? Odmaluję najwierniej, ile pióro zdoła. Mary ja dotąd pośród pamiątek kościoła Myślą gonię i duch mój o przeszłości roi. Tu zwykła igrać, ówdzie zamyślona stoi, Tam z niechęcią twarz kryła, tu mię okiem woła, Tu gniewna, tam posępna, tu znowu wesoła, Tu swe lica w łagodność, tu w powagę stroi. Tam piosenkę nuciła, tu mi dłoń ścisnęła, Tu usiadła, tam naszej rozmowy początek. Stąd biegła, tu na piasku imię moje kryśli, Tam słówko powiedziała, ta z cicha westchnęła, Tam się zarumieniła - ach! śród tych pamiątek Wiecznie miota się serce i plączą się myśli.	ZaunköniG
VIII - DO NIEMNA Niemnie, domowa rzeko moja Z gdzie są wody, Które niegdyś czerpałem ar niemowlęce dłonie, Na których potem w dzikie pływałem ustronie, Sercu niespokojnemu szukając ochłody? Tu Laura, patrząc z chlubą na cieñ swej urody, Lubiła włos zaplataæ i zakwiecać skronie, Tu obraz jej malowny w srebrnej fali łonie Łzami nieraz mąciłem, zapaleniec młody. Niemnie, domowa rzeko, gdzież są tamte zdroje, A z nimi tyle szczęścia, nadziei tak wiele? Kędy jest miłe latek, dziecinnych wesele? Gdzie milsze burzliwego wieku niepokoje? Kędy jest Laura moja, gdzie są przyjaciele? Wszystko przeszło, a czemuż nie przejdą łzy moje!	Peter Cornelius Karl Dedecius ZaunköniG
IX - STRZELEC Widziałem, jak dzień cały pośród letniej spieki Błąkał się strzelec młody; stanął nad strumieniem, Długo poglądał wkoło i rzecze z westchnieniem: "Chcę ją widzieć, nim kraj ten opuszczę na wieki, "Chcę widzieć nie widziany". Wtem leci zza rzeki Konna łowczyni strojna Dyjany odzieniem, Wstrzymuje konia, staje, zwraca się wejrzeniem: Zapewne jechał za nią towarzysz daleki. Strzelec cofnął się, zadrżał i oczy Kaima Zataczając po drodze, gorzko się uśmiechał, Drżącą ręką broń nabił, dąsa się i zżyma, Odszedł nieco, jakoby swej myœli zaniechał. Wtem dojrzał mgłę kurzawy; wzniesioną broñ trzyma, Bierze na cel, mgła bliżej - lecz nikt nie nadjechał.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Karl Dedecius ZaunköniG
X - BŁOGOSŁAWIEŃSTWO Z Petrarki Błogosławiony rok ów, miesiąc i niedziela, I dzień ów, i dnia cząstka, i owa godziną, I chwila, i to miejsce, gdzie moja dziewczyna Uczucia mi natchnęła, choæ ich nie podziela. Błogosławione oczki blasku i wesela, Skąd amorek wygląda i łuczek napina, Błogosławiony łuczek, strzałki i chłopczyna, Co do mnie wówczas strzelił, ach t i dotąd strzela. Błogosławię ci, pierwsza piosnko nieuczona, Którą odbiły lasy domowe i rzeki, Którą potem ojczysta powtarzała strona. Błogosławię ci, pióro, którym w czas daleki Wsławiłem ją, i moją pierś błogosławiona, W której Laura mieszkała i mieszka na wieki.	Karl Dedecius ZaunköniG
XI - REZYGNACJA Nieszczęśliwy, kto próżno o wzajemność woła, Nieszczęśliwszy jest, kogo próżne serce nudzi, Lecz ten u mnie ze wszystkich nieszcześliwszy ludzi, Kto nie kocha, że kochał, zapomnieć nie zdoła. Widząc jaskrawe oczy i bezwstydne czoła, Pamiątkami zatruwa rozkosz, co go łudzi; A jeśli wdzięk i cnota czucie w nim obudzi, Nie śmie z przekwitłym sercem iść do stóp anioła. Albo drugimi gardzi, albo siebie wini, Minie ziemiankę, z drogi ustąpi bogini, A na obiedwie patrząc żegna się z nadzieją. I serce ma podobne do dawnej świątyni, Spustoszałej niepogód i czasów koleją, Gdzie bóstwo nie chce mieszkać, a ludzie nie śmieją.	Peter Cornelius Heinz Czechowski ZaunköniG
XII - DO * * * Patrzysz mi w oczy, wzdychasz; zgubna twa prostota! Lękaj się jadu, który w oczach źmii płonie, Uciekaj, nim cię oddech zatruty owionie, Jeśli nie chcesz, kląć reszty twojego żywota. Szczerość, jeszcze mi jedna pozostałą cnota; Wiedz, że niegodny ogień zapalasz w mym łonie; Lecz umiem żyć samotny - i po cóż przy zgonie Ma się wikłać w me losy niewinna istota? Lubię rozkosz, lecz zwodzić nadto jestem dumny Tyś dziecko, mnie namiętne przepaliły bole; Tyś szczęśliwa, twe miejsce w biesiadników kole, Moje, gdzie są przeszłości smętarze i trumny. Młody bluszczu; zielone obwijaj topole, Zostaw cierniom grobowe otaczać kolumny.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius ZaunköniG
XIII Pierwszy raz jam niewolnik z mojej rad niewoli: Patrzę na ciebie, z czoła nie znika pogoda; Myślę o tobie, z myœli nie znika swobodą; Kocham ciebie, a przecież serce mi nie boli. Nieraz brałem za szczęście chwileczkę swawoli, Nieraz mię obłąkała wyobraźnią młoda Albo słówka zdradliwe i wdzięczna uroda, Lecz wtenczas i rozkosznej złorzeczyłem doli. Nawet owę, gdy owę kochałem niebiankę, Ileż łez, jaki zapał, jaka niegdyœ trwoga, I żal teraz na samę imienia jej wzmiankę. Z tobą tylko szczęśliwy, z tobą, moja droga! Bogu chwała, że taką zdarzył mi kochankę, I kochance, że uczy chwalić Pana Boga.	Peter Cornelius Karl Dedecius Lore Franz ZaunköniG
XIV Luba! ja wzdycham, pamięć niebieskiej pieszczoty Trują mi okropnego rozmyœlania chwile. Ach! może serce twoje, co cierpiało tyle, Może, boję się wyrzec, pustoszą zgryzoty. Luba, i cożeś winna, że twych ocząt groty Tak palące, że usta śmieją się tak mile? Zbyt ufałaś mej cnocie, zbyt swej własnej sile, I nazbyt ognia Stwórca wlał w nasze istoty. Przewalczyliśmy wiele i dni, i tygodni, Młodzi, zawsze samotni, zawsze z sobą w parze, I byliœmy oboje długo siebie godni. Teraz, ach! pójdę łzami oblewać ołtarze, Nie będę mojej żebrać przebaczenia zbrodni, Tylko niech mię Bóg twoją zgryzotą nie karze.	Peter Cornelius Heinz Czechowski ZaunköniG
XV - DZIEŃDOBRY Dzieńdobry! nie śmiem budzić, o wdzięczny widoku! Jej duch na poły w rajskie wzleciał okolice, Na poły został boskie ożywiając lice, Jak słońce na pół w niebie, pół w srebrnym obłoku. Dzieńdobry! już westchnęła, błysnął promyk w oku, Dzieńdobry! już obraża światłość twe źrenice Naprzykrzają się ustom muchy swawolnice, Dzieńdobry! słońce w oknach, ja przy twoim boku. Niosłem słodszy dzieńdobry, lecz twe senne wdzięki Odebrały mi śmiałość; niech się wprzódy dowiem: Z łaskawym wstajesz sercem? z orzeźwionym zdrowiem? Dzieńdobry! nie pozwalasz ucałować ręki? Każesz odejść, odchodzę: oto masz sukienki, Ubierz się i wyjdź prędko - dzieńdobry ci powiem.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius ZaunköniG
XVI - DOBRANOC Dobranoc! już dziś więcej nie będziem bawili, Niech snu anioł modrymi skrzydły cię otoczy; Dobranoc! niech odpoczną po łzach twoje oczy; Dobranoc! niech się serce pokojem zasili. Dobranoc! z każdej ze mną przemówionej chwili Niech zostanie dźwięk jakiś cichy i uroczy, Niechaj gra w twoim uchu, a gdy myśl zamroczy, Niech się mój obraz sennym źrenicom przymili. Dobranoc! obróć jeszcze raz na mnie oczęta, Pozwól lica. - Dobranoc! - Chcesz na sługi klasnąć? Daj mi pierś ucałować. - Dobranoc! zapięta. Dobranoc! już uciekłaś i drzwi chcesz zatrzasnąć. Dobranoc ci przez klamkę - niestety! zamknięta! Powtarzając: dobranoc! nie dąłbym ci zasnąć.	Karl Theodor Busch Peter Cornelius Wilhelm Tkaczyk ZaunköniG
XVII - DOBRYWIECZÓR Dobrywieczór! on dla mnie najsłodszym życzeniem; Nigdy, czy to przed nocą dzieli nas zapora, Czyli mię ranna znowu przywołuje pora, Nie żegnam się, ni witam z takim zachwyceniem, Jak w tg chwilę, wieczornym ośmielony cieniem; Ty nawet, milczeć rada i płonić się skora, Gdy usłyszysz życzenie dobrego wieczora, Żywszym okiem, głośniejszym rozmawiasz westchnieniem. Niechaj dzieńdobry wschodzi tym, co społem żyją, Objaśniać pracę, która ich ręce jednoczy; Dobranoc niech szczęśliwych kochanków otoczy, Gdy z rozkoszy kielicha trosk osłodę piją; A tym, co się kochają i swą miłość kryją, Dobrywieczór niech przyćmi zbyt wymowne oczy.	Peter Cornelius ZaunköniG
XVIII - DO D.D. - WIZYTA Ledwie wnijdę, słów kilka przemówię z nią samą: Jużci dzwonek przerażą, wpada galonowy, Za nim wizyta, za nią ukłony, rozmowy, Ledwie wizyta z bramy, już druga za bramą. Gdybym mógł, progi wilczą otoczyłbym jamą, Stawiłbym lisie pastki, kolczate okowy, A jeśli nie dość bronią, uciec bym gotowy Na tamten świat, stygową zasłonić się tamą. O przeklęty nudziarzu! ja liczę minuty, Jak zbrodniarz, co go czeka ostatnia katusza: Ty pleciesz błahe dzieje wczorajszej reduty. Już bierzesz rękawiczki, szukasz kapelusza, Teraz odetchnę nieco, wstąpi we mnie dusza... O bogi! znowu siada, siedzi jak przykuty!	Peter Cornelius Karl Dedecius B. K. Tragelehn ZaunköniG
XIX - DO WIZYTUJĄCYCH Pragniesz miłym być gościem, czytaj rady moje: Nie dość wszedłszy donosić, o czym wszyscy wiedzą, Źe dzisiaj tam walcują, ówdzie obiad jedzą, Zboże tanie, deszcz pada, w Grecyi rozboje. Jeśli w salonie znajdziesz bawiących się dwoje, Zważaj, czy cię z ukłonem, z rozmową uprzedzą, Czyli daleko jedno od drugiego siedzą, Czy wszystko jest na miejscu, czy w porządku stroje. Jeśli pani co wyraz zaśmiać się gotowa, Choć usta śmiać się nie chcą; jeśli panicz z boku Pogląda i zegarek dobywa i chowa, I grzeczność ma na ustach, a coś złego w oku: Wiesz, jak ich trzeba witać? - Bywaj zdrów, bądź zdrowa. A kiedy ich masz znowu odwiedzić? - Po roku.	Peter Cornelius ZaunköniG
XX - POŻEGNANIE - DO D. D. Odpychasz mię? - czym twoje serce już postradał? Lecz jam go nigdy nie miał; -- czyli broni cnota? Lecz ty pieścisz innego; - czy że nie dam złota? Lecz jam go wprzódy nie dał, a ciebie posiadał. I nie darmo; choć skarbów przed tobąm nie składał, Ale mi drogo każda kupiona pieszczota, Na wagę duszy mojej, pokojem żywota; Dlaczegoż mię odpychasz? - nadaremniem badał. Dziś odkrywam łakomstwo nowe w sercu twojem: Pochwalnych wierszy chciałaś; marny pochwał dymie! Dla nich więc igrasz z bliźnich szczęściem i pokojem? Nie kupić Muzy! W każdym ślizgałem się rymie, Gdym szedł na Parnas z lauru wieńczyć cię zawojem, I ten wiersz wraz mi stwardniał, żem wspomniał twe imię.	Peter Cornelius Hans-Peter Hoelscher-Obermaier ZaunköniG
XXI - DANAIDY Płci piękna! gdzie wiek złoty, gdy za polne kwiaty, Za haftowane kłosem majowe sukienki, Kupowano panieńskie serduszka i wdzięki, Gdy do lubej gołębia posyłano w swaty? Dzisiaj wieki są tańsze, a droższe zapłaty. Ta, której złoto daję, prosi o piosenki; Ta, której serce daję, żądała mej ręki; Ta, którą opiewałem, pyta, czym bogaty. Danaidy! rzucałem w bezdeń waszej chęci Dary, pieśni i we łzach roztopioną duszę; Dziś z hojnego jam skąpy, z czułego szyderca. A choć mię dotąd jeszcze nadobna twarz nęci, Choć jeszcze was opiewać i obdarzać muszę, Lecz dawniej wszystko dałbym, dziś wszystko - prócz serca.	Peter Cornelius Heinz Czechowski ZaunköniG
XXII - EKSKUZA Nuciłem o miłostkach w rówienników tłumie; Jedni mię pochwalili, a drudzy szeptali: "Ten wieszcz kocha się tylko, męczy się i żali, Nic innego nie czuje lub śpiewać nie umie. "W dojrzalsze wchodząc lata, przy starszym rozumie,Czemu serce płomykiem tak dziecinnym pali? Czyliż mu na to wieszczy głos bogowie dali, Aby o sobie tylko w każdej nucił dumie?" Wielkomyślna przestroga! - wnet z górnymi duchy Alcejski chwytam bardon, i strojem Ursyna Ledwiem zaczął przegrywać, aż cała drużyna Rozpierzchła się unosząc zadziwione słuchy; Zrywam struny i w Letę ciskam bardon głuchy. Taki wieszcz jaki słuchacz.	Peter Cornelius Heinz Czechowski Karl Dedecius ZaunköniG
Verstreute Sonette
Przypomnienie	Karl Dedecius
Do Samotności	Karl Dedecius
Poezyjo!	Heinz Czechowski Harald Kohtz