Louise Labé

(1524-1566) 

 

 

 

Original

Mundart-Nachdichtung von Lislott Pfaff

Sonnet

 

Je vis, je meurs, je me brule et me noye.

J'ay chaut, estrème en endurant froidure:

La vie m'est trop molle et trop dure.

J'ay grans ennzus entremeslez de joye:

 

Tout à coup je ris et je larmoye,

Et en plaisir maint grief tourment j'endure;

Mon bien s'en va, et à jamais il dure:

Tout en un coup je seiche et je verdoye.

 

Ainsi Amour inconstamment me meine:

Et quand je pense avoir plus de douleur,

Sans y penser je me treuve hors de peine.

 

Puis quand je croy ma joye estre certeine,

Et estre au haut de mon désiré heur,

Il me remet en mon premier malheur.

 

 

Sonett

 

I läb, i stirb, muess vertrinke, verbrenne,

ha z heiss und doch wiider z chalt:

I ha gnue vom Läbe, und doch freut s my halt,

s isch mer z heert, aber z weich wett i s au nit kenne.

 

Undereinisch muess i grynen und lache,

wenn i truurig bii, bin i glücklig und selig.

Was i ha, verlier i und bhalt s doch für ewig,

i wird wääl und i blüej, will nüüt und alls mache.

 

Eso gygampft d Liebi mit miir hin und här,

und halt i s vor Chummer gar nimmen uus,

so bin i uf eimol duss us däm Gschär.

 

Dernoo bin i luschtig wie weiss nit wär,

mein, s Glück syg äntlig yzogen ins Huus -

do macht d Liebi grad wiider en Unglück druus.

 

 

(aus: Je suis comme je suis - I bii so, wien i bii

                    Nachdichtungen französischer Lyrik in der Baselbieter Mundart

                    von Lislott Pfaff, Verlag Lüdin Liestal, 1996)